Mała Mito jedzie z rodzicami do Tokio. Nic nie wie o tym mieście i bardzo martwi się podróżą. Przed wyjazdem chce dowiedzieć się czegoś o nieznanym jej miejscu. Wpada na pomysł, by zagadnąć spotykane w okolicy zwierzęta. Pyta: Jakie jest Tokio? Otrzymuje zaskakujące i tajemnicze odpowiedzi, których prawdziwy sens będzie potem odkrywała krok po kroku, mieszkając już w stolicy Japonii.
Książka „Tokio” przypomina miasto, które portretuje: jest prosta, ale jednocześnie wykalkulowana, minimalistyczna, ale precyzyjna w detalach, uporządkowana, ale zaskakująca. Nie jest przewodnikiem, lecz kusi, by odbyć podróż do fascynującej kultury Japonii. Autor, Taro Miura, nadaje jej formę książki dla dzieci, która łączy jednak różne pokolenia przy wspólnym odczytaniu tej wielowymiarowej układanki, stanowiącej zaledwie wstęp do poznania prawdziwego oblicza Tokio, a także zachęcającej czytelnika do podjęcia próby zrozumienia jego własnego, rodzinnego miasta. Jak zdradza artysta: „To, co chciałem przekazać w tej książce, ma wiele wspólnego z tym, co nazywamy piegami i pieprzykami. Chociaż codziennie oglądamy się w lustrze, niemal nie zwracamy uwagi na te małe plamki na naszych twarzach. Jednak przykuwają one uwagę innych osób do tego stopnia, że stanowią dla nich nieodłączny element naszego wizerunku. Podobnie jest z Tokio – istnieją tu rzeczy, których nie zdoła dostrzec jego mieszkaniec. Na przykład dźwięki. Rozpoznając znaki szczególne Tokio (niekiedy wyolbrzymiłem je kapryśnie lub podkoloryzowałem), zdołałem – jak sądzę – lepiej poznać moje własne Tokio. Bardzo bym się ucieszył, gdyby lektura tej książki sprawiła, że czytelnik zatrzyma się na chwilę, przyjrzy swojemu miastu, pomyśli o nim i doceni je lub może w nie zwątpi”.
„Tokio” to pierwszy tytuł serii „Moje wspaniałe miasto”, która powstała w hiszpańskim wydawnictwie Media Vaca.
Wydanie polskie dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Z recenzji dr Magdaleny Sikorskiej: „Tokio to książka nowatorska pod wieloma względami: świetnie zaprojektowana i opracowana graficznie, wykorzystuje nowe techniki graficzne w sposób bardzo przyjazny dla młodego odbiorcy. Po mistrzowsku łączy elementy edukacyjne z zabawą, a równocześnie pobudza do refleksji. Czerpie z tradycji książek edukacyjnych i przewodników turystycznych, ale poziomem i zamysłem artystycznym znacznie przewyższa dostępne publikacje o podobnym profilu. Ukazując elementy świata materialnego, nie przykłada do nich nadmiernej wartości, podkreślając jedynie ich użyteczność. Skłania się ku całościowemu rozumieniu człowieka i jego miejsca w świecie, pokazując jak drobiazgi i szczegóły (np. znaczki pocztowe, walizki podróżne, plastikowe butelki po napojach, nieliczne wieżowce) tworzą jedynie kulturowo i krajobrazowo rozpoznawalne tło dla człowieka, jego doświadczeń, emocji i doznań”.
Z recenzji Moniki Obuchow: „[…] Jest nie tyleż przewodnikiem po Tokio, co zaproszeniem do artystycznej podróży wgłąb japońskiego postrzegania miejsca i przestrzeni. Miura kreuje poetycką impresję, przekazując w słowach i obrazie odczucia związane z bliskim sobie miejscem. Mimochodem przemyca konkretną wiedzę: japońskie ideogramy, symbolikę, fakty i zwyczaje. Jego zamysłem jest wyzwolenie w odbiorcy uczucia tęsknoty za miejscem, którego nie widział, marzeń o poznaniu, jeśli nie samego miasta, to choć kultury, którą sobą reprezentuje. Zaprasza więc do poszukiwań, czym w przemyślany sposób edukuje, nie edukując jednocześnie”.
