Przedmiotem niniejszego studium jest tradycja artystyczna Żydów z okresu Drugiej Świątyni i czasów rabinicznych do VII wieku. W tym czasie rozwija się specyficzny język motywów i symboli, które zostały wyodrębnione z tradycji judaistycznej, a także grecko-rzymskiej i wschodniej, kształtując tożsamość narodową i religijną Żydów w sferze wizualnej. Najważniejszym elementem antycznej kultury żydowskiej, który w sposób decydujący wywarł piętno na sposobie percepcji sztuki wśród Żydów, była Świątynia Jerozolimska. Pamięć o Przybytku pielęgnowano przez kolejne wieki, także w formie rozbudowanego programu ikonograficznego stosowanego w sztuce synagogalnej. Kontrapunktem tejże analizy jest mit postrzegania Żydów jako narodu bez sztuki, który określał sposób definiowania kultury żydowskiej przez pryzmat Drugiego Przykazania.
