Autorzy książki podjęli się niełatwego zadania. Jak pisać o człowieku, który dzięki licznym talentom i pasji spełnia się w życiu zawodowym nie tylko jako architekt, ale i jako konserwator zabytków, naukowiec i nauczyciel akademicki?

Jak opisać dokonania tak liczne i różnorodne zarazem? Na samym wstępie warto uświadomić sobie, że działalność Jana Tajchmana to sześć dziesięcioleci nieustannej aktywności. Gdy w latach pięćdziesiątych XX wieku jako młody absolwent Wydziału Architektury wkraczał w życie zawodowe, modernistyczne projekty budynków mieszkalnych Le Corbusiera otwierały dopiero nowy rozdział w historii architektury światowej. Kolejne style, mody i konwencje odmieniały architekturę jako sztukę, kształtowały również krajobrazy kulturowe, w które Jan Tajchman wpisywał swoje architektoniczne projekty.

Ostatnie 60 lat to także niesłychanie ważny okres w dziejach światowego konserwatorstwa, o czym przekonuje chociażby zestawienie dokumentów, które miały największe znaczenie dla rozwoju tej dziedziny: od Konwencji Haskiej z roku 1954, poprzez Kartę Wenecką, Konwencję UNESCO w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, Konwencję o ochronie europejskiego dziedzictwa architektonicznego po Rekomendację UNESCO w sprawie ochrony historycznego krajobrazu miejskiego z roku 2011. To, co dla dzisiejszych studentów konserwatorstwa jest już historią, dla Jana Tajchmana było rzeczywistością przeżywaną – źródłem bezpośrednich doświadczeń i inspiracji.

z przedmowy Janusza Krawczyka